این شعر و دوست دارم . گفتم شما هم بخونید. شعر خیلی خوبی نیست ولی به دلم نشست.
دیگرم نیست به دل شادی و شوق دیدار جان ز تن رفته و تن می دهد این سنگین بار
شب خراب است و تو تنها و من و دل ویران آنقدر کز نفسم نیست بجز خاک و غبار
باده در دست و کنام می و همدم ساقی باز با اینهمه دل می کندت یاد ای یار
گاه گه می نگرم بهر چراغی در شهر در همه شهر یکی نیست که باشد هوشیار
نه امیدی که ز صبحم خبری باز آرد نه درختی که دو دستم بشود بر آن دار
می دوم سوی صدایی به امید شرری ای دریغا که فقط مرثیه ای بود به تار
کنم اندیشه برای گذر از شب اما نه توانی به قدم دارم و نه جای قرار
نه در خانه ی عشقی نه سر منزل دوست نه سرای دل و سینه نه رهی بهر فرار
شب خرابست و تو تنها؛ من و دل اما نه!
ریخت دیوار به سر یار شدم با آوار!
شعر از : هستی.
به دلم نشست
واقعاْ
مثل وبلاگ شما دلنشین بود. مرسی از نظرت.
شعرات مثل همیشه عجیب دل نشینه.
مرسی. شما لطف داری.