هر روز در من اندکی مرگ انباشته می شود ،
چون خرده نمک ناپیدای هر موج بر ساحلی سبز ،
تا همه ی رازهای انسانی ام ـ این چمدان بسته ی مرموز و نامکشوف ـ زیرکلام کرم در ژرفای حفره های از یادرفتگان لایه به لایه بترکد و پوک شود ،
تا من مغروق این حقیقت شوم که زندگی رود پرهیاهوی عطوفتی است که رو به اندرونه های عفونت دارد.
هر روز بر بساط دلقکانه ی دنیا پیامی شفاف را می خواهم در خویش بینبارم.
اما در فوجافوج این خیل روح فروشان که هر انگشتشان زوبینی است بر شقیقه ی کبوتر ، مثل ریشه ای می شوم که پنجه بر فلز می ساید ، آنقدر که از من آدمی - در فاصله ی بلندای تابناک رفیع تا درازنای کور و فضیع - آنچه می ماند خرده انزوایی است که در آن برای آراماندن خویش ، از خون ، باریک راهی در سنگ می سازم ورگ می جَوَم و گُرده می گردانم و می گردم در گورستانی از لب و دهانهای مرده...
حکایتی از
دکتر مصطفی سلامی
پاییز ۱۳۷۰
هستی جان یه کم رعایت کن عزیزم. این مطالب رو خانواده میخونه. یه کم شاد باش. دو بار دیگه از این مطالب ازت بخونم به بن بست فلسفی میرسم میرم مغزم رو می ترکونم.
عزیییییییزم! شما همینکه خود من و می بینی واست کافیه که به بن بست برسی ، دیگه اینارم می خونی که هیچی....!
هر نفسی که می کشیم به ما یادآوری می کنه که زنده ایم وزندگی ادامه داره... و هر بازدم یعنی انتظار ریه ها برای پر شدن از جریان زندگی... برای کسی که اسمش یعنی زندگی گذاشتن این پست ها غیر قابل قبوله!!!! دفعه آخرت باشه ضعیفه!
D: عزیزم خودتو کنترل کن...! اسم خودمو که خودم انتخاب نکردم!
پس چرا آپ نمی کنی؟؟؟؟؟
شرمنده ام! نمیاد! خوب باید بیاد که بنویسم! گویا طبیعی نمیشه ، باید سزارین ادبی کنم!