دوستم کنارم نیست !
احساس تنهایی عجیبی می کنم.
این پست رو فقط به عنوان درد دل می نویسم. واسه شکستن عادت!
عادت به اینکه وقتی ناراحتم به علت ناراحتیم بی توجه باشم و به جاش به چیزای دیگه گیر بدم!
در نتیجه میگم که دانشگاه شروع شده و این ترم با دوست همیشگیم (روزنامه چی درگیر!) نیستم جز توی یک کلاس و این ناراحتم می کنه.
انگار بدون اون اعتماد به نفسمو از دست می دم!
همینکه هست و می دونم نزدیکمه و اگه حرفی بزنم گوش می ده اگه کنفرانس دارم نگاهم می کنه انقدر خوبه که حاضرم ۱۰۰ تا کلاس اضافه برم اما باهم باشیم.
و عجیبه
عجیبه این حس دوستی
عجیبه که از دسته همه جز اون کلافه بشی
عجیبه که حضورش با اینکه ساکته هزاران طوفان رو آروم می کنه
بی هیچ خشمی
بی هیچ ترسی
عجیبه که اولین سالیه که از شروع سال تحصیلی احساس دلتنگی می کنی
و عجیبه
که بعد از اینهمه فقط بخاطر غم نبودش حاضر بشی وبلاگت رو آپدیت کنی!!!