فریاد
فریاد می زنم :
« من انسانم »
و منتظر مزه ی خون در دهانم می شوم...
خون را تف می کنم و فریاد می زنم :
« من انسانم »
و منتظر تکه های دندان در دهانم می شوم...
دندان ها را می خورم و فریاد می زنم :
« من انسانم »
و منتظر قطع زبان در دهانم می شوم...
بی زبان و بی صدا فریاد می زنم :
« من انسانم »
و منتظر مرگ می شوم...
برای چه کسی مهم است؟
برای چه کسی مهم است؟
که من
تنها
از کنار این پنجره ی خاموش
به آواز کبوتران فکر می کنم؟
و به آن ستاره ی کوچکی که خدا خواهد فرستاد؟
برای چه کسی مهم است؟
که دیشب
نور از خانه ی ما رفت
و صبح دست من شکست
و ساعتم از خواب بیدار نشد...
برای چه کسی مهم است؟
که من
از پس پرده های بی نور اتاق
آن ستاره ی کوچک را دیدم که به زمین افتاد
و جوانه های درخت پیر
که در عین تازگی
غم مرگ پاییزیشان
دیوانه ام می کند...
برای چه کسی مهم است؟
که من
برای خودم
اینهمه ام!
و برای دنیا
هیچ!
خاطره ای نیست...
گفت :
حتی مرگ هم حریف خاطره نیست...
من خاطرات خرابم را می گردم٬ میان مه و دود که تا رگ من رشد کرده است...
-اکنون که از میم مرگ گذشته ایم و به رگ رسیده ایم-
در کوچه ی خرابه های خفته ی این خاطرات خاموش
صدایت را نمی شنوم ای دوست!
آه ای کسان و کرکسان!
من از آغاز بدرود دوست آمده ام
که دیگر خاطره ای نیست تا تیغ از رگ من بردارد...
در تب خندان این خفتگان
صدایی که می شنیدیم
هذیان بود...
هستی
مرداد ۸۸
چند کتاب به یاد ماندنی
سلام. روزهای زیادیه که چیزی ننوشتم... نه به این خاطر که نوشته ای نبوده... قلم به زمین افتاده بود...
باری در این مدت کتاب های زیادی خوندم که ازون بین چند کتاب بسیار عمیق و اندیشمندانه نوشته شده بود. که می خوام هربار به معرفی یکی از اون ها بپردازم:
بیست و یک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه
این کتاب رو به طور اتفاقی در قفسه های کتابخانه دانشگاه دیدم و بعد از خوندنش از خوش شانسی خودم مطمئن شدم!
در این کتاب که انتشارات نیلوفر اون رو چاپ کرده، داستانهای کوتاهی از نویسندگان بزرگی جون : آندره موروا، ژان کو ، اوژن یونسکو ، رومن گاری ، ژان پل سارتر، آلبر کامو ، ساموئل بکت، میشل دئون و ... هست که خوندن هر داستان روزها ذهن آدم رو زیر و رو می کنه.
ماجراهای داستان گاهی در سطح زندگی روزمره می گذرن: عشق طولانی و خاموش دختری به مردی و گرفتن انتقام از پسر بی گناه مرد، پیوند عمیق دوستی بین یک سرباز فرانسوی و یک سرباز روس بی اونکه زبان همدیگرو بفهمن، جدایی دردناک زن و شوهر ایرلندی بر سر آزادی و استقلال کشور، لحظات احتضار و جان کندن سه تن در زندان در شب قبل از تیرباران شدن...
و گاهی این ماجراها از سطح زندگی روزمره فراتر می رن: هتلی که با اطلاع و رضایت مهمانان حاضر به کشتن اونها میشه، عقد قرارداد بین شیطان و دانشجوی علوم دینی، و تبدیل شدن مردم یک شهر به کرگدن!
و در آخر سفر طولانی مسافری با قطار که مقصد خودش را گم کرده.
همونطور که گفتم مضامین داستان ها بسیار عمیق و تاثیرگزارن، و البته ترجمه کتاب از آقای ابولحسن نجفی هم به شیوایی نثر کمک کرده. توصیه می کنم اگر اهل کتاب هستید(یا نیستید!) حتماً این کتاب رو بخونید و فرصت فکر کردن به اندیشه های ناب رو از دست ندید.
روزهای خواب آلود
داشتم به مسئلۀ عجیب و اسف باری فکر می کردم...
معمولا روزهای آخر اسفند ماه همه در تب و تاب عید نوروزن. خرید! برنامه های مهمانی! تدارکات!و در این شرایطه که ماه اسفند خیلی زودتر از ماه های دیگه می گذره و بالاخره اون اتفاق بزرگ میفته و بوم! سال نو مبارک! و جالب اینجاست که کسی به یاد بهار هم نیست! حتی اون شکوفه های ظریف و عاشق هم به چشمشون نمیاد!
باری، 13روز با دید و بازدیدهای معمولا مزاحمت آور، پرخوریهای افراطی، ساعات بیکاری کسل کننده و البته افتخار حضور در جمع خانواده! در یک چشم به هم زدن تمام میشه و اونوقته که تازه یک ملت 70میلیونی احساس می کنه زندگی شروع شد! (و خدا می دونه که این آدمها چقدر۰۰۰۰).
بله، می رسیم به زندگی عادی و دیگه از اون همه تعارف و بوسه و مهمان نوازی نه تنها خبری نیست، بلکه تازه کینه و ظلم و خودخواهی ها سر به فلک می کشه.
کاش کمی، تنها کمی کسی به فکر نو شدن بود.کاش بجای اینکه بگیم سال خوبی داشته باشید برای هم آرزو می کردیم : امسال انسان خوبی باشید.اما چه کنیم با اینهمه دورویی و ریا که اگه نقاب از چهرۀ آدمها برداریم تازه می فهمیم که نسل انسان سالهاست منقرض شده! چه کنیم با این که ما هرچند باهمیم چقدر تنهاییم و چه مایه جایگاه ما لغزنده و سسته. و در شرایط متفاوت خود ما هم چه شکل های متفاوتی که پیدا نمی کنیم!
سال نو انسانی نو می طلبد ، حال آنکه ما جز کشیدن جسممان در امتداد زمان، در حالی که روح در آن زندانیست حتی چشمی بر آسمان نداریم... هنوز دارم به این مسئله فکر می کنم...!